Bij het Integraal Medisch Centrum Maria Magdalena (zie vorig blog) werkten zowel Carine Bolijn als Patrick Van Eeghem met een zogeheten lecherantenne. Dat is een soort wichelroede die op de lecherleiding is geïnspireerd.
Om te begrijpen wat een lecherleiding is en doet, kan men het beste eerst naar een coaxiaalkabel kijken.
Op 10 december publiceerde de Inspectie voor de Gezondheidszorg een rapport over een onderzoek naar Patrick van Eeghem en Carine Bolijn. Het is gemakkelijk als pdf-bestand op te vragen.
De kliniek blijkt heel wat meer te doen dan zich te verrijken aan personen met chronische vermoeidheid en andere onbegrepen klachten. De inspectie had onderzoek gedaan naar aanleiding van drie concrete klachten.
Sabine van Rijckevorsel (1948), advocaat in ruste, had leverkanker waarvoor ze al in 2004 geopereerd was. Daarna bleken er uitzaaiingen te zijn waarvoor ze meerdere chemokuren kreeg, waarvan de laatste, in 2006, goed leek aan te slaan. Mw. Van Rijckevorsel zocht hulp bij Bolijn die haar met een lecherantenne (een soort wichelroede, zie volgend blog) onderzocht. In plaats van dat ze iets kreeg om de chemo draaglijker te maken, werd haar voorgespiegeld dat de goddelijke krachten haar een nieuwe lever zouden geven, maar dan moest ze wel stoppen met de chemo, wat ze onder grote druk van Bolijn inderdaad ook deed in juli 2006. Ze overleed op 26 augustus 2007 (het IGZ-rapport geeft een datum die niet overeenstemt met de overlijdensadvertentie op internet). Voor haar dood heeft ze contact opgenomen met IGZ. Het relaas in het IGZ-rapport van haar behandeling, de verzinsels van de behandelaars en hun unverfroren ontkenningen na confrontatie met de klachten tarten elke beschrijving.
Midden maart 2006 wendde Celine Kruydvelt (niet haar echte naam) zich tot Skepsis met een verzoek om inlichtingen over een instelling in Roosendaal met de weidse naam Integraal Medisch Centrum Maria Magdalena, gelegen aan de Brugstraat 38-42. Via via was ze daar beland. Celine zou binnenkort geopereerd worden voor borstkanker.
In de kliniek was een mevrouw Bolijn werkzaam die stemmen hoorde, voornamelijk van Maria Magdalena, die haar vertelden wat er aan de hand was met de patiënten, en die ook de geneeswijze doorgaven. Mw. Bolijn werkte samen met de Belgische arts Patrick Van Eeghem en beweerde ook dat ze met ‘de kliniek van Tilburg’ samenwerkte.
De stemmen lieten weten dat Celines kanker door kwikvergiftiging kwam, en dat zij zich moest laten ‘ontgiften’. Ze kreeg een portie pillen mee die ze drie maanden moest innemen, dan zou ze geen uitzaaiingen krijgen. Ook haar vriend, die haar begeleidde, zou teveel kwik in de bloedvaten hebben, en die moest ook ontgift worden. De totale kosten van de pillen bedroegen 373,60 euro. Ik had deze week nog contact met Celine, en ze vertelde nog over de gang van zaken:
‘Na een gesprek met haar en die wichelroede (door haarzelf gedaan en niet door die dokter), werd ik naar een kelderverdieping gebracht door een assistente, waar een tiental tafels stonden, met gordijnen ertussen. Ik moest op een van die tafels gaan liggen (nogal hard) en heb daar één uur gelegen met een lamp op mij gericht, zo’n soort operatielamp.
Omstreeks 1900 was de natuurkunde, die zich toen bezig hield met planeten en vaste lichamen, vloeistoffen en gassen, in
een bevredigende vorm. Maar er waren nog problemen met betrekking tot de wisselwerking met het licht. Door een heroïsche ontwikkeling, waaraan namen als Planck, Einstein, Bohr, Heisenberg, Schrödinger verbonden zijn, werden die problemen tussen 1900 en ongeveer 1926 opgelost.
Uit de inspanningen van die fysici bleek dat op de schaal van atomen de natuur er heel anders uitziet dan door de toenmaals bestaande natuurkundige wetten beschreven werd. Daarvoor in de plaats kwam de kwantummechanica, die een heel ander beeld gaf dan wij uit onze dagelijkse ervaring gewoon zijn. Een elektron is niet een klein kogeltje, maar een object dat zich soms als kogeltje gedraagt, en in andere omstandigheden zich als een golf voordoet. Hoe dat precies zit, wordt door de formules van de kwantummechanica in detail beschreven, maar wie er probeert een beeld bij te vormen, komt in moeilijkheden. Ons voorstellingsvermogen is nu eenmaal gebaseerd op de voorwerpen waar wij dagelijks mee te maken hebben. Weliswaar bestaan die ook uit atomen en worden dus in principe ook door de kwantummechanica beschreven, maar doordat ze veel groter en zwaarder zijn, vertonen ze heel andere aspecten dan de deeltjes waar de kwantummechanica betrekking op heeft.
Toch kan men niet nalaten telkens te proberen onze macroscopische denkwijze op de atomaire wereld los te laten. Een beroemd voorbeeld is Schrödingers kat, vermeld en in beeld gebracht in een humoristische column in de Skepter van zomer 2007. Hier is een andere versie.
Hoogleraar aan en voormalig rector van de Universiteit voor Humanistiek Ilja Maso is er zeker van dat hij onsterfelijk is. Hij legt dit uit in een boekje van nog geen 120 pagina’s tekst (exclusief register en literatuuropgave, maar inclusief 330 voetnoten) dat ik alleen aan humanistische masochisten wil aanbevelen die 18,90 euro over hebben voor een verfijnde marteling van het verstand.
Na de eerste pagina van Onsterfelijkheid: van twijfel naar zekerheid (Ten Have, Kampen) blijkt al dat verder lezen overbodig is: ‘Er zijn momenten dat ik het idee dat het met mijn dood gewoon is afgelopen, bijna ondraaglijk vind. Dan lijkt mijn hele leven, ja alles, geen enkele zin meer te hebben.’ (p.12) Ik kan het niet helpen, na zo’n opmerking vind ik het bijna ondraaglijk nog aandacht te moeten schenken aan de zielenroerselen van zo’n egocentrische figuur.
Maso begint met de argumenten tegen een leven na de dood. Hij vindt dat die het beste staan uitgelegd in Immortality (1991) van de Amerikaanse filosoof Paul Edwards. Het sterkste argument is natuurlijk dat van de natuurwetenschappen: wat wij geest noemen kan niet bestaan los van de hersenen.
Hier slaat Maso zijn eerste flater.