There doesn’t exist such a thing as Spontaneous Human Combustion (SHC). True, if a human body is exposed to temperatures over 700 degrees Celsius, it will burn if enough oxygen is present. The hidden assumption in the SHC myth is that humans are special, because the phenomenon of an animal suddently bursting out in flames … Meer lezen
The sad story of Phyllis Newcombe (22) is quickly told. Her dress caught fire after a dance, probably by a discarded match. More than two weeks later she died after her burns had become septic. This happened in 1938, but starting from 1942 the lurid fantasy of writers has made her death into a paranormal horror story.
De geschiedenis van Phyllis Newcombe is snel verteld. Ze bezocht ze een feestelijk bal ter gelegenheid van de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen van de voetbalclub van Chelmsford. Dat was zaterdag 27 augustus 1938. Het feest was klokke twaalf afgelopen, en ze liep, met haar verloofde Henry McAusland twee of drie passen voor haar, de balzaal uit, naar de trap die naar de begane grond leidde.
Een persoonlijke herinnering.
Het zal 1941 geweest zijn. Ik was toen leerling op de RHBS te Veendam. (In die tijd legde je extra nadruk op die R, staande voor Rijks-; het gold als kwaliteitskenmerk, dat dachten we tenminste). Eén van onze wiskundeleraren was een kleine wat gezette man met een rechtopstaande weerbarstige haardos en een ‘five o’clock shadow’, geaccentueerd door zijn wat gelige huidskleur. Althans, zo herinner ik het me. Maar zoals gezegd, het is lang geleden.
Deze leraar had als gewoonte om zo nu en dan de eigenlijke lessen maar te laten voor wat ze waren, en liever wat raadseltjes op te geven of wat meer algemene problemen aan te snijden. Wat me in dit verband nog zeer helder voor de geest staat, is zijn verhaal over zijn helderziende hondje. Het kwam er op neer, dat hij, toen hij studeerde aan de universiteit Groningen, een hondje had. Een zeer bijzonder hondje! Het ‘voorvoelde’ wanneer zijn baasje ’s avonds zijn studie zo goed als beëindigd had, en het dus tijd werd om uitgelaten te worden. Hij sprong dan op, rende naar de deur en kwispelde enthousiast, iets wat overigens ook normale hondjes eigen is.
Dit was zo enkele weken doorgegaan, aldus de helderziende gaven van het hondje bevestigend: studie zo goed als klaar, hondje anticipeert en staat bereid. Nu studeer je natuurlijk niet voor niets wiskunde. Het scherpt je kritische vermogens en laat je de problemen systematisch benaderen. Stiekeme observatie van het hondje bracht niets aan het licht. Het beestje lag gewoon te slapen tot het zover was. Eindelijk daagde het onze student. Hij had de gewoonte om een sigaret te rollen als beloning voor een volbrachte prestatie. Als goed georganiseerd persoon draag je daartoe shag bij je in een doosje. En het openen en sluiten van zo’n doosje . . . . De rest laat zich raden.
A personal reminiscense
It must have been in 1941 or thereabouts. I was a pupil at the highschool in Veendam, a little provincial town near Groningen in the North of the Netherlands. One of our teachers in mathematics was a compact somewhat sturdy gentleman with an unruly head of hair and a five o’clock shadow, accentuated by his slightly yellowish complexion. At least, that’s how I remember him. But as you can gather, it all happened a long time ago.
This teacher was in the habit of straying from his subject, and to pose riddles or to broach areas of general interest. One of these occasions is indelibly printed on my mind: the case of the clairvoyant dog. What it boiled down to was that during his study at the University of Groningen he owned a little dog. And not one of your run-of-the-mill dogs (if dogs can ever be that). This particular dog felt when his master had almost finished his studies for the day, making it time to be taken for a walk. It was the moment to jump up, run to the door and wag its tail. Something normal dogs do as well, by the way.
This ritual was repeated for several weeks, thus confirming the clairvoyance of the dog: studies practically (but not quite) finished, dog anticipates and stands prepared. Now, you don’t study mathematics without any benefit. It sharpens your critical faculties and teaches you to approach problems in a systematical way. Covert observation of the dog did not enlighten our student. The dear animal just slept until the moment suprème. At long last it dawned upon our student: he was in the habit of lighting a cigarette as a reward for his endeavours. And he kept his cigarettes in a metal cigarette case. And closing the lid of the case . . .
The rest you can guess. (1)
(read on)